Czarna owieczka

Fragment

Przedmowa

Historia owieczki Metki bawi i wzrusza wielu do dzisiaj. Jednak jako, że jest to lektura głównie dla młodych, niniejsze wydanie zawiera drobne uwspółcześnienia. Niektóre niepopularne już słowa, czy szyk zdań, które mogły sprawiać dzieciom trudność w czytaniu i przyswajaniu tekstu, zostały zamienione na bardziej współczesne. Zmiany są subtelne i jest ich niewiele, ale uczynią one lekturę bardziej przystępną i zrozumiałą, tak aby dziś nadal czytało się ją równie przyjemnie, jak w dniu pierwszego wydania.

Daniel Dudek

Czarna owieczka

Po drugiej stronie ulicy, nieco w lewo od naszej furtki, stał domek w ogrodzie. Nie był ani brzydki, ani ładny. Jak to się działo, że prawie zawsze stał pusty – trudno było dociec. Tak się jakoś dziwnie składało, że kto tylko zamieszkał w tym domu, najwyżej po pół roku wynosił się z naszego miasteczka.

Jedynym stałym lokatorem opustoszałego domu był listonosz, pan Popiołek. Zajmował on dwa maciupeńkie pokoiki. Był wdowcem i miał dwie córki, bliźniaczki – Zosię i Wisię.

Dziewczynki były tak podobne do siebie, że sam odróżniałem je tylko po kolorze wstążek, jakie nosiły w cienkich warkoczykach. Obydwie przypominały małe kociaki o popielatej sierści. Odzywały się rzadko, a razem zawsze były poważne i dumne, i na czerwonej wstążce prowadziły po ulicach czarną owieczkę, którą nazywały Perełką.